Blog: Bezoek aan het Marine-terrein Wij hadden een afspraak met een van onze professionals om een interview af te nemen over zijn werkzaamheden bij de Koninklijke Marine. Dat werd een bijzondere dag.

Langzaam kom ik aan bij de grote ingangspoorten van het terrein van de Koninklijke Marine (Nieuw Haven). Op zichzelf al een indrukwekkend verschijnsel, maar de indrukken zouden nog mooier worden. Ik mocht mij melden bij een kleine receptiehal en moest mij identificeren. Eenmaal de formaliteiten achter de rug gehad te hebben reed ik door op het terrein, wat eigenlijk een heus dorp is aan zee bij Den Helder.

Ik was onderweg om één van onze professionals te interviewen en daarvoor kreeg ik strenge instructies mee. Vanzelfsprekend mocht ik niet filmen op het terrein en was niet alles toegankelijk, maar de indrukwekkende oorlogsschepen blijven op je netvlies hangen. Deze enorme bouwwerken waar ik tot nu toe veel over gehoord had, maar niet van dichtbij had gezien, waren op z’n minst gezegd imposant. “Dat zijn fregatten,” hoor ik een passant zeggen. “Dat zijn echt wel hele gave schepen.” En dat klopt, de uitrusting en wapensystemen maken het zo dat je je een figurant in een moderne oorlogsfilm voelt.

Met mijn hand op m’n camera lijkt mijn onderbewustzijn mij te vertellen dat ik hier eigenlijk heel graag wat visuele herinneringen aan zou willen overhouden. Het zou namelijk veel mensen inspireren om met zo’n schip aan de slag te willen zijn. Maar beelden vastleggen is helaas niet mogelijk.

Het is mijn werk om een duidelijk beeld te geven van wat wij doen. Dan wil je graag dit gevoel van ‘een onderdeel zijn van iets enorms’ overbrengen aan potentiële collega’s. Ik begin ook meteen de drijfveren van het werken bij de marine te begrijpen. Samen aan iets groots bouwen, samen zorgen voor de nationale veiligheid en samen belangrijk zijn. Ik heb eerder gesprekken gehad met onze professionals die bij het Marinebedrijf werken, hun drijfveren verschillen weinig van elkaar en plots kijk ik dus tegen één van die drijfveren aan, dezelfde torenhoge fregat.

Voordat mijn gedachten nog verder afdwalen naar de bouw van deze gigant besef ik mij dat ik een afspraak heb staan en dat ik bijna te laat kom. Bij de poorten van dit zijgebouw wacht ik op mijn collega Chris. Eenmaal aangekomen lopen wij naar boven waar wij met onze gedetacheerde professional gaan praten over zijn werk. Na de begroetingen en de gesprekken over koetjes en kalfjes lopen wij een kleine ruimte binnen waar wij wél de camera’s tevoorschijn mogen halen. De ruimte spreekt weinig tot de verbeelding, met oude TL-buizen en een muur waar een enkele poster van oud model van een onderzeeër hangt. Maar ook dat is de Koninklijke Marine, het heeft weinig fratsen, het is eerlijk en transparant, het is oud en vertrouwd en deze werkruimte is een werkruimte.

Bekijk het gesprek met onze gedetacheerde bij de Marine hier

Het interview is prettig, het gaat vlot en is inhoudelijk goed. Het napraten gaat al gelijk over hoe er nog zoveel meer te zien is bij de Marine en ik geef snel toe dat ik hier nog eens de volledige rondleiding wil krijgen. “Je moet de Walrusklasse onderzeeërs eens zien voordat we ze volledig vervangen,” zegt hij. En of ik dat moet, ik heb nog nooit een onderzeeër gezien. Ik blijk mijn buitensporige enthousiasme over dit idee erg slecht te kunnen verschuilen en blijf nog even over onderzeeërs en fregatten praten. Chris gebaart dat we langzaamaan weg moeten, want de mannen moeten ook weer aan het werk. We beloven dat we elkaar nog eens bij een rondleiding zullen treffen.

Chris en ik hadden afgesproken om bij het Marinecomplex te lunchen alvorens weer huiswaarts te keren. De enorme parkeerplaats voor de kantine was een voorbode voor de grote eethal waar militair, ingenieur, elektrotechnicus en werkelijk waar allerlei andere soorten beroepen met of zonder uniform samen van het grote aanbod aan eten mogen nuttigen. Het is de woensdag, de vaste dag voor de heerlijke Indonesische rijsttafel. Het is ook de favoriet onder de medewerkers, bijna een soort feestdag in een vaste week.

De grote hal trekt langzaam leeg alsook ons bord leeg raakt. Het is tijd om weer aan de slag te gaan en het imposante Marineterrein achter ons te laten. De ochtend voltrok met een inspirerende dag op een prachtige locatie. Voordat ik mijn auto instap denk ik nog aan de belofte om voor een rondleiding langs te komen, misschien zou iedereen dat moeten doen. Met het Marinebedrijf als opdrachtgever kunnen wij belangrijk en vooral mooi werk aanbieden.  Dat heb ik in elk geval mogen zien. Om hele begrijpelijke redenen zijn er geen foto’s, je zult het maar zelf moeten zien en wellicht ook zelf meemaken. Hopelijk tot snel in Den Helder!